|
Ons doel.
Begin juni, een 5-daagse fietsvakantie in de Duitse Eifel. We zijn van plan per auto naar Daun af te reizen en te verblijven in Eifelhotel Daun. Via organisatie "Enjoyhotels" hebben we een arrangement weten te boeken waarbij prijs/prestatie voor ons een leuke combinatie was om er in het voorjaar eens op uit te trekken. Een deel van ons verblijf zullen we per e-bike gaan verkennen. Rust en ruimte nodigt uit om juist deze methode van vervoer te kiezen om hiermee zoveel als mogelijk van de omgeving te zien. Woensdag wordt de dag dat we hiermee starten vanuit de Bahnhofstraβe te Daun. (verderop meer hierover) Voor het zover is, iets meer over het hotel en zijn omgeving . . .
Hotelarrangement.
Ons verblijf in Eifelhotel Daun ziet er als volgt uit. We arriveren op de woesdag en verblijven er tot de zondag. Vier overnachtingen in een midden in de natuur gelegen hotel, waarbij we (als het goed is) worden ontvangen met en warme lunch of koffie met gebak. Verder biedt het hotel overnachtingen met een uitgebreid "Enjoy" ontbijtbuffet. Ook in een diner is voorzien, bestaande uit een driegangenkeuze menu. Ook koffie en thee zijn voor de hele periode gratis! Ook zijn tussen bepaalde tijden drankjes zoals bier, wijn fris- en vruchtendrankjes alsook jenevers en Apfelkorn inbegrepen. Het lijkt niet op te kunnen. Hopelijk zijn de bedden ook goed. Een middag/avondje doorzakken vereist wel de nodige nachtrust.
"Maren-Moezel".
Op de woensdag, de dag van aankomst halen we 's-middags onze e-bikes op bij de plaatselijke fietshandelaar "Fu-Bike Daun". De fietsroute "Maren-Moezel" zal ons voeren vanaf Daun langs de Moezel (langs een voormalige spoorlijn) met uiteindelijk bestemming Bernkastel-Kues. Een klein pitoresk stadje.
Woensdag.
We hebben besloten, zoals eerder gezegd een aantal dagen te vertoeven in het Duitse Eifel gebergte. Lekker in alle rust in de wonderlijke natuur aldaar. Vandaag is onze dag van vertrek. We besluiten om negen uur aan te rijden vanuit Tilburg naar onze bestemming Daun. We hebben via Enjoy Hotels gereserveerd in het Eifelhotel. Een lange weg volgen we vanaf Venlo de grens over op de Duitse autobanen. Het valt meteen op dat Duitsland meer ruimte heeft als ons eigen kikkerlandje Nederland. De snelweg glooit zich een baan door een groen heuvelachtig landschap. De hectiek van het dagelijkse leven lijkt nu al om te keren naar serene rust. Na zo’n 200 km te hebben afgelegd van de zo’n 270km verlaten we de snelweg om onze weg te vervolgen over kleinere landwegen, overigens van prima kwaliteit. De natuur komt hier nog dichterbij en we genieten dan ook van de omgeving. Vele kleine gehuchtjes passeren we en zien hoe ze bijna verlaten lijken. Ik kan me ook voorstellen dat jongeren dit soort dorpjes verlaten en hun heil zoeken in meer stedelijk gebied. Wellicht keren ze op latere leeftijd toch weer terug om verder de oude dag weer hier door te brengen. Hier ligt immers hun roots!
 Steeds dichter naderen we onze eindbestemming. Onze weg wordt steeds smaller en duikt op een gegeven moment de bossen in. Harder dan 30km/u rijden lukt dan niet meer. Uiteindelijk zien we bij het verlaten van de bosweg ons hotel verschijnen. Het ligt op een heuvel omgeven door vele groene velden en bospartijen. Het hotel biedt een mooie ruime parkeerplaats en we parkeren onze auto. Het gebouw wat het hotel vertegenwoordigt staat er al een aantal jaren en eenmaal binnengekomen is dat ook te zien. Hoewel er gemoderniseerd wordt is er duidelijk nog een tijdsbeeld van de jaren 70 aanwezig. De kleurstelling van het interieur bestaat vooral uit donkere tinten, bruin houtwerk met grof gepleisterd stucwerk. Het meubilair heeft zowat dezelfde kleurtinten. Het is wel mooi te zien dat het hotel door een Nederlandse familie (oorsprong Limburg) enthousiast wordt gerund en zeker aan het vernieuwen is geslagen. Enkele van de kamers was reeds van een nieuwe look voorzien. De familie schijnt het gebouw, voormalig woonhuis in 2005 te hebben gekocht na een leegstand van zo’n 4 jaar. In rap tempo is de zaak opgeknapt en is het hotel ontstaan zoals het er nu is. De zaak is inmiddels van ouders op kinderen overgegaan en samen met vrienden runnen ze het hotel in de Enjoy Hotel conceptvorm. Dit betekent dat er tweemaal per week een meerdaags arrangement is te boeken met verblijf, ontbijt, lunch en diner. Daarnaast is er ’s-Avonds entertainment en worden er bij voldoende deelname uitstapjes in de omgeving georganiseerd. We laten het allemaal op ons afkomen en omdat we nog even op onze kamer moeten wachten besluiten we onze gereserveerde e-bikes reeds op te halen bij de plaatselijke fietsverhuur.
 Vanuit het hotel vertrokken lopen we over een vers ontstaan pad over een grasveld naar het centrum van Daun. Onze Google loopnavigatie helpt ons daar prima bij. Het is wel een vermoeiende looproute van up en down gaan, maar die vermoeidheid wordt beloond met het straks kunnen terugkeren per e-bike. De fietshuur was snel geregeld en we togen dan ook per fiets terug naar het hotel. We zijn bekend met elektrisch fietsen, maar zo over heuvel en dal is toch andere koek. Vooral het naar laag schakelen van de versnelling is geen overbodige luxe. Soms lijkt onze fiets geen ondersteuning te geven, maar dat komt dan juist door een ietwat steilere helling van ons parcour. Eenmaal weer aangekomen in ons hotel besluiten we het even lekker rustig aan te doen. Nadat we de sleutel van onze kamer (18) hebben ontvangen en onze bagage een plaatsje hebben gegeven, lopen we langs de bar om met een heerlijk glas wijn en een glas “wasser mit gaz”, zoals Spa Rood hier wordt genoemd ons naar het terraste te gaan. Lekker even rust! Na enige tijd kondigt het diner zich aan. Klokslag zes uur begeeft zich eenieder naar het restaurant alwaar de tafels nummers hebben gelijk aan het kamernummer. Da’s handig mocht je de weg kwijtraken. Het diner is voor iedereen hetzelfde qua gerechten. Voor de komende dagen kunnen we nu al een keuze maken uit verschillende gerechten. Handig natuurlijk voor de inkoop en de kok achter het fornuis. Het eten is smakelijk en inmiddels zit ik aan m’n vierde glas rode wijn. Dat begint wel te voelen en contacten worden hierdoor ineens makkelijker gemaakt. Zo spreek ik de man van het stel naast ons. Ook gepensioneerd en in zijn werkzame leven altijd bij PTT werkzaam geweest. Een job voor het leven daar. Leuk om te horen dat hij naast zijn toenmalige werk ook geïnteresseerd was in het sleutelen aan televisietoestellen. Hiermee konden we elkaar de hand schudden. De avond verliep snel en spoedig zochten we ons bedje op. Onze eerste dag Daun is een feit.
Donderdag.
 Na een nacht van heerlijk slapen in deze omgeving, staan we op, douchen ons en begeven we ons naar het ontbijt. Tijdens een heerlijk ontbijtbuffet maken we onze plannen voor vandaag. Het wordt een dagje fietsen in de directe omgeving. Maar welke route? Dat is nog even een ding. We willen een niet al te lange afstand afleggen en ook het hoogteverschil moet binnen de perken blijven. We besluiten het “Weinfelder Maar - Schalkenmehren Rondje vanuit Daun” te proberen.
Het eerste stuk van deze route leidt ons over een mooi aangelegd fietspad te midden van ongerepte oude natuur en historie. Het pad lijkt de start te zijn van de bekende “Maare-Mosel-Radweg”-route welke we morgen gaan doen. Op een gegeven moment wijken we af van dit pad en komen we op een minder goed geplaveid pad. Blijkbaar wel de weg welke we moeten gaan om de Maaren (=meren) te kunnen bewonderen. Op een gegeven moment gaat plots het pad gedurende een behoorlijke afstand alsmaar naar beneden. Dit blijkt achteraf zo’n 350m te zijn. Ooit zouden we vandaag ook weer die afstand in hoogte dienen te overbruggen, maar dan andersom. Daar maar even niet aan denken.
Na veel gestrubbel met niet al te goed begaanbare paden, zien we op een gegeven moment het eerste van de twee vulkanische meren voor ons. We besluiten hier even te pauzeren aan een gevonden picknicktafel. Even rust . . . Na even van onze meegenomen lunch te hebben genoten, besluiten de we een afdaling te maken naar een route welke voert rondom het tweede meer. Het meer ligt ook direct aan het stadje Schalkenmehren. Een stadje wat zich mooi aan de voet van het meer bevindt. Juist aan de oevers tref je een te zwemmen deel aan. Dit deel ligt aaneengesloten aan een rustig gelegen camping. Op een terrasje in de buurt van deze camping besluiten we wat te drinken en wat te rusten van de tot nu toe gepleegde inspanning. Niet wetend wat ons nog te wachten stond. Ergens moesten we weer naar boven, we waren immers nogal wat meters afgedaald.
 We waren nog maar net weer aan het fietsen en plots gaf onze navigatie een afslag naar rechts aan. Die richting uitkijkend gaf ons een blik van een erg stijl naar boven lopend pad. Dat pad moesten we nemen en dat hebben we geweten. Van fietsen was al geen sprake meer. Al lopend moesten we onze weg vervolgen met die dan toch wel zware e-bike. Gelukkig wist ik me te herinneren dat een e-bike mogelijk ook loopondersteuning zou kunnen bieden. En ja hoor na wat zoeken met de knopjes werd het lopen een stuk makkelijker. Toch waren we blij om op een gegeven moment weer op hoogte te zitten. De terugweg voelde nu een stuk comfortabeler. Binnen afzienbare tijd waren we weer terug op ons “thuishonk”.
Lekker even ontspannen op het terras en genietend van een drankje, wachtten we geduldig het diner af. Dat diner was weer heerlijk. We besluiten deze avond verder wat TV te kijken. In de bar van het hotel lijkt een Schlageravond op het programma te staan, niet zo ons ding.
Vrijdag.
Vandaag een bijzondere dag. We besluiten de Maare-Mosel-Rad route te gaan rijden. Gisteren al kennis gemaakt met klein gedeelte hiervan. Het fietspad is van perfecte kwaliteit en slingert zich mooi door de natuur van het Eifel-Moesel gebied. Het zal een tocht worden van zo’n 60 km lang welke zich grotendeels bergafwaarts begeeft. Weinig inspanning dus met snel een aantal kilometers op de teller. We starten onze route vanaf de Bahnhof Strasse in Daun en vervolgen het eerste deel voornamelijk in koude schaduwpartijen welke gevormd worden door het bos waardoor we fietsen. Echter het kan nog kouder, ijskoud zelfs terwijl voor deze dag toch zo’n 25 graden wordt opgegeven. We fietsen tijdens onze rit namelijk door een viertal tunnels, waarbij de langste een lengte heeft van 550m. In die tunnel was het gewoon ijzig koud. Ik schat een temperatuur niet hoger dan 7 à 8 graden Celcius. Het was met shirt met korte mouwen even brrrr…. Gelukkig was het daarna weer lekker warm. Gedurende de hele rit reden we ook door vlaktes waar de zon zijn aanwezigheid zeker liet merken. Onderweg hebben we vele mooie vergezichten gezien, zijn we over historische bruggen gegaan waar vanaf je diep het dal in keek. Ook zijn we vele restanten gepasseerd welke in vroeger tijden tezamen een spoorlijn vormden. Oude seinlichten en stukken spoorrail zijn de stille getuigen van wat hier ooit is geweest. Hoe zou zo lijn in die gerenderd hebben en hoe zou de route precies gelopen hebben? Allemaal dingen om na te zoeken. Maar…. Dat is voor later. Nu genieten van alles wat ons tijdens onze tocht passeert. Naar gelang we steeds verder konden zien we op een gegeven moment het water, de Moezel in beeld komen. Ook zien we verderop het stadje Bern-Kastel, onze eindbestemming steeds dichterbij komen. Wat een idyllische omgeving. Nog enkele kilometers en er staat ruim 60km op de teller, gereden in ruim 3 uur.
 We komen in het stadje aan, oriënteren ons waar we precies zijn en waar we straks met fiets en al de bus in kunnen om de terugreis te aanvaarden. Ja, zo is het geregeld op de fiets heen (naar beneden) en met de bus weer terug. (naar boven) Maar nu eerst tijd voor wat sightseeing in het stadje zelf. Het centrum ervan straalt een typisch Duits stadje uit, uit vervlogen jaren. Vele huizen en gebouwen zijn voorzien van de typische gevels van wit pleisterwerk afgewissel met donkere houtpartijen. (balken) Je staat versteld van de staat waarin sommige verkeren. Scheef gezakt met soms een bol staande gevel, waarbij je je afvraagt, wanneer stort het in. Toch lijkt er niets mee aan de hand en worden dit soort panden gewoon bewoond of uitgebaat als winkel of horecagelegenheid. Al lopend komen we aan op een centraal gelegen plein. Verrassend, er is een optreden van een gemengd koor. Keurig uitgedost in (Beierse?) Stijl brengen zij liederen ten gehore welke iedereen eigenlijk wel mee kan zingen. We zoeken een plekje op het terras en laten ons verwennen door een natje, een droogje en het leven wat zich voor ons afspeelt.
 Na een uur of wat wordt het tijd het plaatselijke busstation op te zoeken voor onze terugrit. Gelukkig is Google daarbij een altijd helpende assistent en vinden we snel wat we zochten. Een groots parkeerterrein achter het voormalige oude treinstation is de plek waar we moeten zijn. Keurig op tijd arriveert onze bus met daarachter een aanhanger voor de vele fietsen welke zich naast de onze hier verzameld hebben. Het laden ervan verloopt snel en nadat we zijn ingestapt begeeft de bus zich langzaam richting Daun. Leuk om te zien dat we onderweg op sommige momenten nog zien waar we in de ochtend hadden gefietst. Ook verwonder ik me over de afstand welke we hebben afgelegd per fiets. De bus doet er toch nog ruim een uur en een kwartier over om op onze bestemming Daun aan te komen. Dat hebben we toch maar mooi gefietst.
Zaterdag.
We slapen wat uit. Vandaag niet zo’n haast. Na wederom een lekker ontbijt gaan we zo rond de klok van tien op pad om onze e-bikes in te leveren. Het is niet zo’n grote rit, de fietsverhuur ligt zowat in centrum van Daun. Bij aankomst werden we vriendelijk ontvangen en de verhuurder was blij te horen dat we een aangename periode hebben beleeft met zijn e-bikes. Het slotwoord bij het uiteen gaan was dan ook “Auf wiedersehen”. Of het ook tot een weerzien komt, weten we nog niet, maar de serviceverlening was in ieder geval prima! Al lopend banen we onze weg terug naar het hotel.
 Vanmiddag brengen we een bezoek aan een oud-collega en vriend van ons. Deze collega is na zijn vervroegd pensioen geëmigreerd en heeft samen met zijn vrouw zijn stekje gevonden in het plaatsje Kopp. (zie ook andere artikelen over eerdere bezoeken) Dit plaatsje ligt zo’n 30km vandaan van ons hotel. Een uitgelezen moment dan ook om hem en zijn vrouw te vereren met een bezoek. In het begin van het jaar hebben we ze ook in Nederland nog gezien. De rit naar Kopp loopt midden door mooie natuur over keurige aangelegde wegen. Wederom merk je dat dit landschap een rijkdom aan uitgestrektheid biedt. Na zo’n dertig minuten arriveren we op het adres van mijn collega. Een hartelijk welkom komt op ons af en snel voelen we ons thuis bij onze vrienden van ver. Het weer werkt ook perfect mee en we nemen dan ook plaats onder de serre genietend daarbij van wat fris en wat snacks. Het is mooi te zien hoe mijn oud collega hier zit te wonen. De omgeving straalt een immense rust uit, iets wat blijkbaar goed aanvoelt. Een mooi aangelegde tuin en een zwembad complementeren het plaatje van rust. Mijn oud collega heeft het goed voor elkaar. Hij is handig en heeft in de loop der jaren vele verbeteringen aangebracht in en om zijn woning. Het ziet er allemaal picco-bello uit. Zijn vrouw heeft de groene vingers en doet voornamelijk het tuinwerk. Mijn oud collega is daarentegen van de techniek. Dus zonnepanelen, omvormer en accu-unit vormen helemaal zijn ding om daar zoveel als mogelijk uit te halen. Al pratend en nog een wandeling te hebben gemaakt door de tuin bemerken we al snel dat de tijd hard gaat. We besluiten dan op een gegeven moment ook weer de terugreis te aanvaarden. We nemen afscheid van onze vrienden en wensen elkaar toe elkaar weer snel te zien. Leuk en bijzonder zo’n vriendschap welke eigenlijk voor mij al zo’n 40 jaar bestaat. Na het uitzwaaien vervolgen we onze weg wederom naar Daun.
Daar wacht ons een verrassingsavond met een diner van de grill met salades en tot slot heerlijke ijstaart. De avond wordt dit keer verder opgeluisterd met muziek om te kunnen dansen. Hiertoe is er in de hotelbar een zg. keyboard geplaatst wat een dermate van zelfstandigheid heeft ontwikkeld dat het gewoon doorspeelt mocht de toetsenist even vergeten de toetsen te beroeren. Een zg. self-supporting orgel. Ik ben benieuwd. Ik zit nu aan een cappuccino en wacht geduldig af wat er allemaal komen gaat . . .
Zondag.
Voor 10 uur deze ochtend is het uitchecken en nadert hiermee het einde van onze 5-daagse vakantie Daun. We zijn dan ook redelijk op tijd opgestaan om al onze spulletjes bij elkaar te zoeken, te ontbijten om daarna daadwerkelijk de checkout te doen. Deze zelfde middag komt er weer een nieuwe club mensen binnen in hotel om een soortgelijke vakantie te maken zoals wij hier hebben gedaan. Het hotel is behoorlijk populair, waarschijnlijk door de gunstige prijs/kwaliteit verhouding, en is dan ook in deze periode voortdurend volgeboekt. Klokslag half elf starten we de auto en gaan we onze thuisreis bepakt en bezakt weer aanvaarden. Al met al kunnen we zeggen dat we een mooie periode hebben gehad in Eifelhotel Daun met zijn prachtige omgeving. Dit neemt niemand ons meer af.
Zie ook ons foto-album over deze trip en het filmpje "".
|
