|
 "Bezoekerscentrum oorlogskerkhof Margraten is voor de eeuwigheid, nu de verhalen van de laatste veteranen verstommen." lees ik als krantekop bovenaan een artikel in de Limburger krant. Ook is er door de landelijke media aandacht besteedt aan de herrijzing van het nieuw bezoekerscentrum te Margraten gelegen te midden van de vele oorlogsgraven van gesneuvelde Amerikanen tijdens de Tweede Wereld Oorlog. Reden voor ons om daar eens te gaan kijken . . .
Ik schrijf zaterdag 16 december 2023. Op een ietwat druilige grijze dag rijden we richting het anders zo zonnige zuiden. Margraten ligt in oostelijke richting net iets onder Maastricht. Ongeveer een anderhalf uur rijden.
Het kerhof met gesneuvelde amerikanen ligt net iets buiten Margraten zelf en is makkelijk gevonden. Een statige openstaande poort begeleidt m'n auto over een lange even zo statige oprit naar ons doel. We parkeren de auto en bij het uitstappen ervaar je gelijk de serene rust welke hier heest, terwijl het soms ook lijkt alsof er tegelijkertijd vele stemmen roepen en hun noodkreet uiten. Bang voor het onverwachte, hetgeen er mogelijk komen gaat. We lopen vrijwel direct naar het centrum, een uit beton opgetrokken gebouw wat lijkt te zweven. Een bijzonder stukje architectuur wat past in deze beladen omgeving.
 Eenmaal binnengekomen, worden we te woord gestaan door een vriendelijke man, hij vertelt in het kort wat er aan mogelijkheden zijn binnen het gebouw en wenst ons een prettige rondgang door het gebouw. Geen entree en toegansbewijs, bijzonder. Al snel bekruipt ons een gevoel van onmacht en onbegrip over hoe het ooit zover heeft kunnen komen zo'n 80 jaar geleden. Tijdens de rondgang voel je de pijn, het verdriet en en het verlies van zovele mensenlevens. Vele foto's geillustreerd met begeleidende uitleg versterken het gevoel nog eens. Bijna gelijkertijd denk ik je ook aan wat er vandaag de dag allemaal in de wereld gebeurt. Het is gewoon herhaling van wat er hier nu te zien is. Blijkbaar leren we als mensheid nooit van dit soort gruwelheden en is alles wat ademt in vrede te laten bestaan niet zo vanzelfsprekend als het eigenlijk zou moeten zijn. Er zijn vele momenten dat we verwonderd stilstaan bij het lezen van de verschillende teksten. Aan het eind van onze rondgang zien we ook nog een film over hoe en waarom deze begraafplaats is ontstaan. We worden geraakt door hetgeen we zien, soms bijna een traantje weg pinkend. Gruwelijke beelden in contrast met de mooie herinnering welke er op deze plek over wordt opgetekend. We vervolgen onze weg naar buiten.
Eenmaal buiten, wederom de serene "vrede". We lopen de laan af richting monument met zijn velden met duizenden gedenkplekken. Als je van boven kijkt lijkt het geheel bijna een vlinder te vormen. Alle paden, het monument en zijn omringende muren zijn uit een soort wit marmer vervaardigd. Te midden van het geheel een rechthoekige lange vijver gevuld met inmens donker water. We maken een rondgang via een pad over het immense terrein. Om stil van te worden. Her en der zie je bij een kruis een bloemetje staan. dit betekent dat sommige graven toch nog steeds worden bezocht. Waarschijnlijk door nazaten of familie van de gesneuvelde. Het is immers al zo'n mensenleven lang geleden.
We lopen langzaam weer richting startpunt van onze rondgang en kijken naar alle namen op de muren van nooit gevonden en/of nooit geïndentificeerde slachtoffers. Bij sommige namen prijkt een rozet. De betekenis hiervan is dat vele jaren later toch nog iets is gevonden van de gesneuvelde. Bij de naam is een persoon gevonden. Bijzonder allemaal. Zelf vind ik dat wat hier is neergezet ter nagedachtenis, nooit verloren mag gaan en altijd geëerd dient te worden. Ook de herrinnering aan wat voor gruwelijkheden er plaats hebben gevonden en nu nog steeds plaats vinden in de wereld mag niet verloren gaan. Laat dit ook nooit maar dan ook nooit meer gebeuren. Laten we leven in vrede . . .
* * * Klik hier voor onze fotoreportage van deze bijzondere dag * * *
|
