Waar gaat het hier over? Het zit zo . . . Al enige tijd geniet ik pensioen en heb ik me uit nieuwsgierigheid over wat al dan niet met de vrij gekomen tijd te doen me aangesloten bij Senioren Netwerk Hilvarenbeek. Vanuit mijn vrijwilligerswerk voor VLOHradio, de lokale omroep van gelijknamige gemeente had ik tijdens opnames van een programma voor ouderen, "Jong Belegen" al eens kennis gemaakt met personen achter dit netwerk. Mijn interesse werd gewekt en een lidmaatschap was daarmee snel geregeld.
Prompt aan het eind van het vorige jaar vond ik vanuit datzelfde netwerk een boekje "Winterschool" in mijn brievenbus. Het boekje beschrijft een aantal activiteiten welke door het Senioren Netwerk zijn gepland voor in het begin van het nieuwe jaar. Het betreft een breed arsenaal aan activieiten waar men voor een geringe bijdrage aan kan deelnemen. Één activiteit sprak me aan en wel die met de titel "Bezoek aan de Traditiekamer Vliegbasis Gilze-Rijen". Ik ben daar nog nooit geweest. Het leek me dan ook leuk om achter de normaal voor ons gesloten toegangspoort een kijkje te nemen. Ik heb me dan ook ingeschreven en vanmiddag was het zover . . .
Kwart over twaalf zou er aan de Vrijthof in Hilvarenbeek een touringcar gereed welke het vervoer verzorgde. Ik was er tijdig en stapte dan ook op in een zo goed als volledig gevulde bus. Blijkbaar was ik niet de enige met belangstelling. Enigszins verbaasd was ik wel. Was ik nu zowat de jongste van het hele gezelschap? Gelukkig zag ik een paar bekenden, ook van mijn leeftijd. Dat maakte het gevoel minder zwaar. We vertrokken en eenmaal aangekomen op de A58 nam de chauffeur op een gegeven moment de afslag naar de vliegbasis. Nog een keer linksaf op de rijksweg om vervolgens het terrein op te gaan. Eenmaal aangekomen voor de "poort" (lees slagboom) stopte de bus en was het even wachten. Uteraard moesten er formaliteiten uitgewisseld worden. De vliegbasis wil immers graag weten wie er binnen haar poorten komt. Gelukkig duurde het niet lang, geen paspoort- en/of ID-controle en konden we onze rit vervolgen over het terrein, uitkijkend naar de diverse (legerings)gebouwen richting Traditiekamer.

De Traditiekamer is gevestigd in een soort legeringsgebouw en bestaat uit een aantal ruimtes, verdeeld over twee verdiepingen. We hartelijk welkom geheten door een drietal oud gediende vrijwillegers. Zij geven aan dat we ons vrij binnen de muren van het gebouw mogen begeven en dat foto's maken is toegestaan. Verder is men bereid toelichting te geven op hetgeen er te zien is. Het tijdsbeeld wat in de traditiekamer wordt weergegeven in materiaal en document beslaat de hele periode van het bestaan van de vliegbasis, van net na de Tweede Wereldoorlog tot aan heden. Al snel vertelt een van de vrijwilligers over wat er te zien is en zijn verhaal gaat al snel over de basis zich ontwikkeld heeft van "onderhoudsgarage" voor vliegend materieel naar operationele helicopter-vliegbasis. Eentje die bij onraad wordt ingezet. Ook de opleiding komt ter sprake. Je niet zomaar straaljagerpiloot. Kunnen overleven in barre (gedwongen) omstandigheden staat hoog aan het lijstje van vereisten. Niet alleen fysiek overleven maar zeker ook mentaal. Leerzaam is ook te vernemen wat voor krachten er komen kijken bij het vliegen in bijvoorbeeld een F16-straaljager. Er kunnen mogelijk krachten ontstaan welke negen maal de zwaartekracht overtreffen, Daarvoor is een mens niet gebouwd. Een beweging van arm, been of hoofd wordt hierdoor vele malen zwaarder. Het is zelfs zo indien in een noodsituatie de schietstoel wordt gebruikt, deze kracht nog vele malen groter is en men dit als piloot niet bewust mee maakt. Het hart kan door de omntane situatie onvoldoende bloed naar de hersenen pompen en men raakt dan ook even bewusteloos. Het mechanisme achter het gebuik moeten maken van een schietstoel is wel dusdanig onwikkeld dat het met diverse factoren rekening houdt zodat een piloot meeste kans van overleven heeft. Da's een mooi staaltje techniek wat gaat over wanneer nog even vrije val t.o.v. het open gaan van de parachute. Daarnaast bevat de stoel allerlei eerste levensbehoeften, medische middelen en radiocommunicatie. Nooit bij stil gestaan hoe vernufitg dit alles is.
Ik vervolg mijn weg door het gebouw. Veschillende opengewerkte motoren van vliegend materieel zijn te bewonderen. Zelfs delen van complete straaljagers zijn te zien. Het geeft ook inzicht in hoe beperkt de ruimte is in zo'n toestel. Ook wat er aan boord aan afweergeschut aanwezig is. Zo kan de F16 beschikken over een geavanceerd boordwapen wat zo'n 6000 schoten per minuut kan afvuren. De inhoud van één magazijn is slechts 511 patronen. Maar goed het zegt wel iets over de techniek erachter. Vele vitrines geven weer in beeld en geschrift wat zich er door de jaren heen op de vliegbasis en in het land heeft afgespeeld gedurende oorlog- en nu vredestijd. Hopelijk blijft dit laatste nog even.
Na een kop koffie en nog wat te hebben nagepraat met mede reizigers vervolgen we weer langzaam aan dezelfde weg maar dan richting huiswaarts. Al met al weer een leuke middag geweest . . .
* * * Klik hier voor een foto-impressie * * *
|