Henk's New Place 3.0

Zaterdag 27 november vroeg in de ochtend reizen we samen af naar Best, inderdaad Best. We rijden naar een goed bevriend stel, al waarvandaan we met vieren naar Airport Eindhoven rijden, onze vertreklocatie naar Boedapest. Dit keer vliegen we met Wizzair een eveneens goedkope tegenhanger van Ryanair. Na vlekkeloos ingechecked te hebben zitten we redelijk op tijd in onze paars/wit gevleugelde machine, welke ons naar de luchthaven van Boedapest zal vervoeren. Eenmaal opgestegen is het weer wachten op een zachte landing. Na zo'n twee uur was dat ook het geval. Keurig landde het vliegtuig op een witte landingsbaan, het had er warempel gesneeuwd, iets waarvan je denkt dat het alleen in Nederland kan gebeuren. We waren vrij snel door de douane, niks moeilijke vragen en dergelijke, gewoon doorlopen. Nu de verrassing . . .

Zou er een taxi staan? Een goede vriend van mijn partner, woonachtig in dat mooie Boedapest, zou voor ons vieren vervoer naar het hotel geregeld hebben. Als snel zagen we iemand wapperen met een bordje met letters die mijn naam vormden. Het was dus geregeld! Prinsheerlijk stapten we met vieren in de Mercedes en lieten ons evenzo vervoeren. Het is bijzonder als je eigenlijk maar gewoon in hoeft te stappen en al rijdend, genietend van het moois om je heen op je doel af gaat. Een mooi doel overigens . . .

Na een rit van zo’n 30 tot 45 minuten kwamen we uiteindelijk terecht in het iets hoger gelegen deel, afgesloten voor al het drukke verkeer. Een deel met een grote historische waarde, het deel wat Vissersbastion heet en in Buda ligt en zich scheidt middels de rivier de Donau van Pest. In gezamenlijkheid Boedapest dus.

Nou . . . Er was goed voor ons gezorgd. We zouden de komende dagen verblijven in het chique Hilton Hotel. Een iets hogerop gelegen hotel in een kamer met uitzicht over de hele stad, gescheiden door de Donau, de zogenaamde “Riversite-view”. Het hotel was op een schitterende wijze geïntegreerd in het oude stadsdeel. Delen van de perfect gerestaureerde oude kasteelmuur omringden ons verblijf. We keken dan ook vanuit het kamerraam links op een schitterende oude kasteeltoren, met eveneens schitterende kasteelmuur. De muur was zo breed dat je er makkelijk overheen kon wandelen. Nadat we onze kleding hadden bevrijd uit haar benarde positie in de koffer, zijn we dan ook snel naar buiten getogen om de directe omgeving te gaan verkennen. Het was fris, maar er scheen nog een laat middagzonnetje wat het buiten-zijn toch aangenaam maakte.

Na een korte wandeling kwamen we ook op de al eerder besproken kasteelmuur terecht. Grappig om te zien dat hier ook “ons” balletje-balletje-spel beoefend werd. Na het even gadeslaan van het spel, werd het nog leuker. Het leek er op dat het vrij makkelijk was om te achterhalen waaronder het balletje steeds werd gestopt. Dat sprak een van onze medereizigers zo aan dat ze gelijk haar hele fortuin wilde investeren, en niet alleen dat van haar (waarvan het saldo al nul luidde) ook het fortuin van haar vriend moest er bijna aan geloven. Ze was er heilig van overtuigd dat ze een vele malen groter fortuin zou binnenhalen. Goed dat we haar hiervan uiteindelijk hebben kunnen weerhouden. Uiteindelijk zag ze wel in dat het een bepaald spel was met wat figuranten en dat je alles wat je zou inzetten ook zeker weer kwijt zou raken.

Vanaf de muur kwam je onder de karakteristieke toren terecht. Onder deze toren was een mooi restaurant gesitueerd. Geheel in stijl en passend in de bestaande bebouwing was het ingericht. Een schitterende locatie voor ons gezamenlijk eerste diner. We spraken dan ook af voor diezelfde avond. Een mooie avond overigens. Uitkijkend over een mooi verlichte stad genoten we in alle rust van het heerlijke eten, waarbij op de bediening aan tafel niet was gespaard. Steeds bij het wisselen van gang, kwam een voltallige “hofhouding” aangesneld om ons van al het lekkers te voorzien. De avond was gezellig en de uren snelden voorbij. Al gauw was het bedtijd en onze eerste Buda-dag zat er dan ook op.

Na een heerlijke nachtrust, begeven we ons in de ochtend van zondag 28 november naar het “Icon”-restaurant van het hotel voor een heerlijk ontbijt. De naam is niet voor niets, er hingen daar diverse oude authentieke Russische iconen aan de wand. (ik kom hier nog op terug) Het is vandaag een bijzondere dag, een bijzondere datum ook voor mijn partner. Hij bereikt vandaag zijn 50ste levensjaar. Dat is tijdens het ontbijt al meteen zichtbaar, er zijn bloemen en een heuse verjaardagstaart met kaars. Blazen dus, en ja hoor, op die leeftijd lukt het ook nog steeds de kaars in een teug uit te blazen. De jarige geniet en wij genieten van hem.

Vandaag wordt een eerste dag van ontdekken en we besluiten om de directe omgeving van ons hotel te verkennen. Mede ook omdat er ergens in de buurt van het hotel zich een galerie zou moeten bevinden, waar iconen tentoongesteld zouden zijn. De iconen in het hotel waren afkomstig van deze galerie aldus een visitekaartje naast de iconen. Echter . . . Het vinden van de zaak was geen makkelijke opgave. Wat blijkt, uiteindelijk na veel vragen en steeds maar weer informeren, kwamen we er achter dat de galerie als zodanig niet meer bestond op genoemde locatie. Uiteindelijk kregen we later in week uitsluitsel wie verantwoordelijk was voor de geëxposeerde beelden in het restaurant. Hoewel m’n partner erg passioneel is in alles wat met dit soort kunst te maken heeft, was het in dit geval niet aantrekkelijk zaken te doen met de betreffende persoon, hoewel er tussen de iconen wel enkele juweeltjes zaten.

We besloten naar de overkant van de stad te gaan, over het water naar de andere kant dus. Het leek ver van het hotel, we namen dan ook een taxi met het idee straks lopend terug te keren. Aan de andere kant van de rivier de Donau zagen we al snel dat er meer galeries waren. En steeds ook weer authentieke iconen in de etalages. Het leek een werkelijk walhalla van iconen te worden voor m’n partner. Ik vond het niet erg, gun hem dat van harte en ook onze medereizigers vonden het niet erg om deur in deur uit te lopen, steeds maar kijkend wat er te bewonderen viel, het was moeilijk keuzes te maken, maar we hadden lol. Naast iconen waren er ook veel andere historische dingen te zien. Ook was er het verschil tussen arm en rijk pijnlijk zichtbaar. Op een gegeven moment zagen we in een drukke winkelstraat een oud vrouwtje al bedelend haar kostje een beetje bij elkaar scharrelen. Ze liep zo krom dat ze met haar neus als het ware bijna de grond raakte. Het is gek dit te zien in een omgeving welke toch wel iets weg heeft van onze westerse welvaart.

Het werd stilaan al wat donker en we besloten terug naar het hotel te wandelen. Een terugweg over een wel heel bijzondere brug over de Donau. Eenmaal aan de andere kant gekomen, moesten we nog wel een heuvel op, het hotel lag immers zoals eerder gezegd in het ommuurde Vissersbastion, wat in zijn geheel op een heuvel lag. We besloten het kabelbaantje te nemen. We zouden dan wederom, achteruit kijkend een mooi uitzicht hebben over de stad met zijn Donau. Het uitzicht was inderdaad mooi, maar niet mooier dan vanuit de hotelkamer. Het ritje van amper vijf minuten was ook duur als je dat vergelijkt met de prijs voor de taxi. Maar goed, weer een beleving op zich . . .

Deze avond besluiten we voor het eten de stad in te gaan. Een aanrader zou zijn restaurant Karpatia. Het was ook absoluut “fabulous” zoals de engelsen zouden zeggen. We waanden ons in typisch Hongaarse, haast wel Russische sferen. Het restaurant was gevestigd in een monumentaal pand, waar muren en plafonds beschilderd waren met voornamelijk afbeeldingen in zacht rood en groen, met hier en daar wat ingelegd goud of in ieder geval de kleur ervan. Het zag er sfeervol uit tezamen met het helderwit tafellinnen. Om de sfeer compleet te maken was er ook gedacht aan muziek, live-muziek wel te verstaan. Een heus kamerorkest in passende outfit verzorgde op de achtergrond en soms ook op de voorgrond aan tafel voor passende vioolmuziek. In dit geval, we hadden immers een jarige in ons midden, bleef ook het “Happy Birthday” niet onberoerd. Het was zonder meer een genot hier te vertoeven en het eten was heerlijk. Het is jammer dat zoiets zo snel weer voorbij gaat. Voor we het wisten, was het al laat en tijd om weer terug te keren naar ons hotel, naar onze kamer met “River-site-view”. Wederom een leuke dag beleefd! Op naar de derde . . .

Een heerlijk bed, het was eigenlijk nog te vroeg om al weer op te staan. Maar goed het lekkere ontbijt lonkte weer en we hadden wederom plannen voor die dag. We zouden wederom naar de andere kant van het water gaan om vervolgens heerlijk te gaan stadten. Ons eerste doel was een overdekte markt, daarna zouden we dé winkelstraat gaan verkennen. De markt was leuk en schilderachtig, alles zag er netjes uit. Zoals we ook hier kennen wordt er brood, vlees, groente en vis aangeboden op zo’n markt. Verder viel het ons op dat er ook veel, vergeef me het woord, prullaria wordt verkocht. Veel dingen waar je niets aan hebt, waarvan je ook denkt, hoe zullen ze het ooit kwijt raken. Maar goed, er zullen wellicht kopers zijn voor dit soort artikelen.

Vanuit de markt liepen we in, voor mij gevoel noordelijke richting de drukke winkelstraat in. Voor Nederlandse begrippen was het er niet druk. Het was er gezellig druk, laat ik maar zeggen. We hebben diverse winkels en wederom ateliers en galerieën gezien. Steeds zag m’n partner weer nieuwe iconen. Ik zag hem genieten van al dat moois en ik genoot mee. Het is leuk te voelen als iemand passioneel zijn hart ergens helemaal in kan leggen. Het maakt me vrolijk. Volgens mij mag ik ook namens onze reisgenoten spreken dat ze die passie ook wel konden waarderen. Een heel andere soort passie is er tijdens ons verblijf overigens ook ontstaan, een passie over een muts!

Een heuse muts ja, een verhaal op zich . . . Naast iconen kwamen we plots ook op een kerstmarkt terecht. Het leek even op een stukje Düsseldorf, maar goed toch een beetje anders. Plots viel het oog van de enige vrouw in ons gezelschap op een wel heel bijzondere vossenmuts. Even passen, dan weer een andere, nog maar weer eens een andere om vervolgens nogmaals de eerste te passen. M’n partner en ik zagen haar partner al beangstigend kijken, hoe lang zou dit gaan duren. Heeey, wat zagen we. Een heuse pannenkoekkraam, het rook lekker en dat leidde af. Het geld voor de muts kon nog even in de knip blijven.

Om op die pannenkoekkraam terug te komen, het was bijzonder hoe de “pannenkoek” werd gefabriceerd. Het deeg werd om een soort taps toelopende houten rol gedraaid. Daarna werd deze rol al draaiend boven een knapperend houtvuur gehangen. Op die manier werd het deeg, de pannenkoek egaal bruin en werd hij verder nog van een smaakje voorzien door middel van suiker en, ik geloof amandel. Het werd uiteindelijk een behoorlijk grote pannenkoek. Nadat hij gereed was werd hij met een soort mes van de houten klos losgemaakt. Vervolgens ging de pannenkoek in een soort cellofaan en werd te koop aangeboden. We hebben er één gekocht, nou die was groot genoeg voor vier. Hij was lekker van smaak, maar daarboven ook erg machtig, lag dan ook als een blok op je maag. Niet meer eten vandaag? Nou . . . toch wel hoor.

Deze avond hielden we het eten simpel. Vlak in de buurt van ons hotel hadden we een pizzatentje ontdekt. Het zag er kleinschalig uit, slechts enkele tafeltjes stonden er in en soort woonkamer met bar. Het zag er eigenlijk ook meer uit als een “pizzabezorghut”. De brommerhelm van de bezorger lag in de zaak op de bar, terwijl de lege pizzadozen achter de bar opgestapeld lagen. De bediening was gezellig, een vrolijke meid leek de zaak in haar uppie te runnen. Op de vraag of ze het wat gezelliger wilde maken in de zaak door de helverlichte kroonluchter aan het plafond uit te schakelen om zodoende wat meer sfeer te krijgen met het licht van de wandlampjes, knikte instemmend en pompt werd het grote licht uitgedaan. Het was gelijk een stuk gezelliger. Ook het verzoek voor een gezellig kaarsje op tafel werd met een stralende lach ingewilligd. Ze had er duidelijk lol in dat ze gasten had in haar petit-restaurant. (we waren op dat moment ook de enigen) Hetgeen we bestelden viel ook goed, het was lekker en gewoon gezellig mede door de uitstraling van de hele ambiance inclusief uitbaatster.

De dag was al weer snel om en na het dessert liepen we weer gezamenlijk terug naar het hotel. Nog immer lachend over hoe we dingen naar zo makkelijk naar onze hand konden zetten in dat restaurant.

Na een koude, maar binnen heerlijk warme nacht, stonden we in de ochtend op, om aan onze laatste dag Boedapest te beginnen. Een laatste dag welke voornamelijk zou bestaan uit het bezoeken van galerieën om toch nog naar bewonderenswaardige iconen te kijken. (en misschien te kopen) Het was ook een dagje om lekker rustig alles over ons heen te laten komen, niets moest alles mocht.

Al lopend kwamen we op een plein (we zaten inmiddels weer aan de andere kant van het Donauwater) alwaar we een monumentale kerk ontdekte. Een bezoek aan de historie binnen in die kerk was snel geregeld. Bijna hadden we ook nog kaartjes gekocht voor een concert, wat die avond zou worden gegeven. Dat…. Hebben we toch nog maar niet gedaan, we wisten immers nog niet wat het verders die dag zou worden worden.

Al lopend hebben we nog diverse galerieën bezocht en uiteindelijk toch maar niets meegenomen. Ook onze laatste dag was weer snel voorbij. Morgen zou een dag worden van in ieder geval vroeg opstaan . . .

Om zes uur opstijgen, dat betekent dat we om vier uur op de luchthaven zijn, nog vroeger opstaan dus. Maar goed aan alle leuks is een eind gekomen en het is ook gewoon weer leuk naar huis te gaan. Thuis moet je ook gewoon je thuis hebben dat is belangrijk. Ik kan zeggen dat dit het geval is. Het is dan ook niet erg huiswaarts te keren. Zeker na een leuke vakantie te hebben gehad, tezamen met leuke mensen. Het is dan ook zeker voor herhaling vatbaar, ook met onze medereisgenoten.

Muziek en Video: "Danny Malando - Grand Café Boedapest" (bron Youtube)